Preek gehouden n.a.v. Johannes 20:19-31.

Gemeente van onze Heer Jezus Christus,

Vandaag hebben we het over de manier waarop we woorden van God en de goede boodschap over Jezus in ons opnemen
Dat mogen we doen zoals pasgeborenen moedermelk drinken
om te groeien en mensen te worden die tegen het leven opgewassen zijn
en die weten wie een trouwe metgezel wil zijn van wie ze op aan kunnen.
Uit ervaring weten we dat het voedsel en de drank waarvoor Jezus heeft gezorgd ons zeker net zo goed doet of misschien wel meer, als de maaltijden die we zelf bereiden.

In de lezing uit de Openbaring van Johannes hebben we gehoord dat we niet de enigen
zijn die de verhalen van en over Jezus op zich laten inwerken en daarvan proberen te leven.
We zijn met velen, staan in een lange traditie, en hebben –wat we ook meemaken - een prachtig visioen om naar toe te leven.
Daartoe zijn de mensen geroepen.

Het massale en wereldwijde volgen van Jezus begon na zijn dood in een klein kamertje waarvan ramen en deuren hermetisch gesloten waren uit angst voor de buitenwereld.
Elf mensen zaten daar in een kring bij elkaar.
Of ze stil waren, ieder met zijn eigen gedachten bezig was, of dat ze met elkaar praatten over wat er met Je\zus gebeurd was, dat weten we niet.
Maar terwijl ze daar zo zaten kregen ze het gevoel en de beleving op dat Jezus die ze zo graag in levende lijve bij zich hadden, toch bij hen was.
Wel op een andere manier dan voorheen, maar hij was er.
Ze beseften dat alles wat Jezus hen en anderen gebracht had, niet afgenomen kon worden, maar voortaan overal met hen zou meegaan.
En dat bracht hen rust en vrede in hun harten en gedachten.
En zette ze met twee voeten op de grond, zodat ze zich realiseerden dat hun tocht met Jezus helemaal niet afgelopen was, maar nu pas echt begon.
De boodschap van Jezus, en alles wat hij daarvoor had over gehad, was te belangrijk om het in de doofpot te stoppen.
Dit moest de wereld door.
zodat iedereen ervan kon horen en zich eraan kon laven.

Dat was van Tomas wel even moeilijk te begrijpen.
Want hij was er die avond van de eerste dag na Jezus overlijden niet bijgeweest.
Maar dat kwam goed.
Ook Tomas, en na hem vele anderen voelden dat Jezus in eigen persoon voortleefde in alles wat hij gezegd en gedaan had en dat zijn eerste volgelingen dat nu moesten gaan delen met anderen.
Want Jezus en zijn werk mochten niet vergeten worden.
In hem hadden de mensen een godsgeschenk gekregen dat ieder die hem of zijn verhaal leerde kennen een nieuwe kijk op God en mensen, hemel en aarde gaf.
Zozeer dat het leven veranderde. Als nieuw maakte.

Dit bewustzijn van geroepen zijn om de wereld in te trekken met het evangelie, werd ervaren als door Jezus zelf gedaan, zoals hij ook gezien wordt als degene die het fundament legde voor de kerk die is voortgekomen uit zijn beweging.
Die kerk is nadrukkelijk niet een verzinsel van mensen en er is de discipelen veel aan gelegen dat duidelijk te maken.
Dankzij Jezus en dankzij zijn eerste medewerkers zitten wij nu hier.
En ook al hebben we Jezus nooit in leven lijve ontmoet, we zijn en worden steeds opnieuw door hem geraakt en hij betekent ook veel voor ons.
En het mooie is dat hij ook nu nog altijd mensen oproept om in zijn naam de wereld in te gaan, of de gemeente. Denk aan uw nieuwe pastoraal werker.

Jezus blijft mensen trekken en voor Gods zaak enthousiast maken.
Nog altijd tegen een stroom van verzet in.
Dat zal hij blijven doen, al wordt het instituut kerk in sommige delen van de wereld kleiner.
Wij vragen ons met angst en beven af hoe het verder moet gaan?
Wij weten het niet, net als die elf discipelen op die eerste avond.
Toch mogen ook wij steeds weer vieren dat Jezus in ons midden is.
Waar twee of drie in mijn verzameld zijn, daar ben ik.
Dat willen we graag zo houden.

Ik weet niet hoe dat met u is, maar mij blijft het verbazen en intrigeren:
hoe komt dat toch dat Jezus –en met Hem – voor velen zo’n aantrekkingskracht heeft?
Als je de verhalen over Jezus verschijning na zijn dood leest
dan hoor je een wonderlijk verhalen.
Die geven prachtige beelden, maar het letterlijk geloven zoals het er staat: dat is toch moeilijk.
Wat dat betreft zijn we allemaal tomassen.
We zijn geneigd te denken dat het fantasie is, wel mooi en het heeft een mooie bedoeling, maar dit kan niet in werkelijkheid gebeurd zijn”.
Het zit er niet in dat we als de Tomas in het verhaal Jezus zelf nog te zien krijgen.
Dat zouden we net als Tomas graag willen, maar dat gaat niet gebeuren.
Hoe moeten we nu precies geloven wat er toen gebeurd is?

Deze vraag heeft te maken met de manier waarop wij met de werkelijkheid omgaan.
Wat is werkelijkheid?
Drewermann (een bekende Duitse theoloog en psucholoog)
wijst erop dat wij in onze tijd en cultuur gewend zijn een scheiding maken tussen
aan de ene kant de zichtbare, tastbare werkelijkheid (en die noemen we echt/werkelijk)
en aan de andere kant onze ervaringen, gevoelens en verlangens, de dromen en visioenen die we koesteren en ons geloof. Deze zijn persoonlijk.
Als we deze twee kanten strikt gescheiden houden, en we willen graag met twee benen in de werkelijk staan, dan wordt het voor veel mensen moeilijk om de verhalen en onze ervaring van Jezus en alles wat hij voor mensen betekent een plaats te geven in de werkelijkheid waarin we leven.
Een aantal mensen zegt dan: verhalen zoals in de bijbel heb ik niet nodig. Ik wil me beperken tot wat ik kan zien, horen of vastpakken.
Dat is al moeilijk genoeg.

Maar is dat de oplossing?
Kunnen we onze ervaringen, gevoelens en verlangens, onze dromen, visioenen en ons geloof wel scheiden van de werkelijkheid.
“Nee” zegt Drewermann.
Die twee horen bij elkaar.
Ze zijn allebei even werkelijk, maar op een verschillende manier.
Onze ervaringen en gevoelens (vreugde en pijn), verlangens, dromen en visioenen en wat we geloven, worden wel opgeroepen door de feitelijke werkelijkheid die we meemaken. Ze hebben daar alles mee te maken.
Zij zijn zelf ook een vorm, een uitdrukking van de werkelijkheid.
maar wel diep in ons.
Maar ze zijn net zo werkelijk als alles wat je kunt zien, horen of vastpakken en hebben net zoveel bestaansrecht.
En moeten dus net zo serieus genomen worden.
Als je dat niet doet, verstik je een deel van de werkelijkheid.
En daar worden we niet beter van maar wel armer en soms zelfs ziek.
Het is toch menselijk, logisch en realistisch om te verlangen naar liefde als je net een trap hebt gehad,
naar vrede als er ruzie of oorlog is,
te hopen dat het goed komt hoe dan ook als je ziek bent,
behoefte te hebben aan troost en houvast, te geloven dat die er zijn.

Al die dingen waar wij - bij alles wat we concreet meemaken - zo naar verlangen, waarvan we dromen en op hopen en in geloven
kunnen we vinden bij Jezus en bij God.
En daarom zijn ze dus een belangrijk stuk van onze werkelijkheid.
Daarom kunnen we ons verdriet en onze vragen over wat we meemaken, ook zo goed bij Jezus en bij God kwijt.
Die mogen er bij hen zijn.
En kunnen we met de hulp van hun woorden en verhalen verwerken en overdenken,
opdat we verder komen.
Daarom kunnen verhalen over God en Jezus ons ook zo diep raken.
En kunnen ze zo heilzaam zijn.

Dit is te belangrijk om aan voorbij te gaan.
Dat beseften de discipelen en velen na hen al.
En daarom zijn mensen ook altijd opgeroepen: geloof het nou en vertrouw er maar op.
En leef met deze werkelijkheid van Gods nabijheid alsof het ingebouwd mechanisme is.
Al snap je het niet. Dat doet er niet toe.

Vogels die uitvliegen en gaan trekken vertrouwen ook blindelings op een ingebouwd mechanisme dat ze de goede route vinden en op hun bestemming aankomen.
Die denken daar helemaal niet over na.
Ze vliegen en het komt goed.
Zo kunnen mensen als ze bij de werkelijkheid van God die diep in hen zit blijven, in vertrouwen hun weg gaan.
Door het hele werkelijke leven met alle kanten die het heeft.
En zo vaak bijtanken bij God als nodig, zijn woord tot zich nemen, zo gulzig en dorstig als pasgeborenen.
Amen